Dlaczego to lubię?

"Ej, po co żyjesz aż tak zdrowo? Po co ćwiczysz? Dlaczego nie jesz słodyczy? Dziewczyno, masz jeszcze na to czas, korzystaj, nie odbieraj sobie przyjemności! Nie musisz się odchudzać, jesteś szczupła!"

Tyle, że autorzy tych słów na prawdę nie mają racji. Pierwsza sprawa, o której zawsze z moim rozmówcą dyskutuję i wychodzę na swoje jest rzekome "posiadanie czasu". Bardzo duża ilość ludzi nie tylko w moim otoczeniu uważa, iż będąc młodym człowiekiem trzeba się wyszaleć. Tu: jeść co się chce (przecież cukierek ci nie zaszkodzi!), odwiedzać fastfoody, pić słodkie napoje, a o diety się nie martwić, skoro "nie ma się nic do zrzucenia". A społeczeństwo dziwi się, że coraz więcej dzieci i nastolatków uporczywie walczy z otyłością i innymi chorobami. Przecież za tym wszystkim stoi żywienie. Nikt nie tyje ani nie choruje od zbilansowanej, dobrej diety i nie da się tego zaprzeczyć.

Nie mówię tu też, że każdy posiłek ma być sałatką czy brokułem. Powinniśmy jeść to, co lubimy (i ile potrzebujemy), zdrowe odżywianie naprawdę może być smaczne.  Ale każdy ma inne gusta i swoje ulubione smaki, dlatego nie warto też popadać w skrajności i jeść coś zdrowego na siłę, mimo, że krzywi się podczas jedzenia. Ja na przykład mam tak z kaszą gryczaną: wiem, że jest bardzo zdrowa to nie dam rady jej zjeść. Gdyby jednak udało mi się ją przełknąć mogłabym się tylko zrazić do zdrowego odżywiania. A tego przecież bym nie chciała. Wracając do słodyczy. Czasami można sobie pozwolić na coś, co jest naszą słabością, byle nie zbyt często. Dieta przecież nie ma być psychiczną katorgą, która nie pozwala nam na małe grzeszki. Wszystko jest dla ludzi, byle zjeść kawałek, a nie pół całego ciasta. A teraz krótkie podsumowanie punktu nr 1. Człowiek nigdy nie jest za młody, żeby zacząć żyć zdrowo i aktywnie. To bardzo proste. Im szybciej zacznie być zdrowy, tym dłużej będzie się tym zdrowiem cieszył. 

Czas na rozwinięcie sprawy nr 2. Niby odbieram sobie przyjemność z życia? Bzdura! Rozumiem, że hamburger jest smaczniejszy od kanapki z ciemnego pieczywa, ale przynajmniej po niej czuję się zdecydowanie lepiej! Ćwiczenia także nie są dla mnie nieprzyjemne. Owszem, czasami czuje się ból, a z czoła leci pot, ale satysfakcja po zakończeniu treningu jest niezastąpiona. Poza tym, nigdy się nie przemęczam, podobnie jak z jedzeniem: wybieram to, co lubię i w takiej dawce, żeby jutro mieć ochotę zrobić to samo, a nie z powrotem położyć się na łóżku i powiedzieć sobie: "To jest masakra, nigdy więcej". Powtarzam sobie za to: fitness to ciągłe próby, warto próbować, aby w końcu znaleźć coś, co sprawi mi przyjemność maksymalną. Raz się nie udało, uda się po raz następny.

A jeśli chodzi o oskarżenia wobec "odchudzania się z niczego"… Ja się nie odchudzam. Nigdy nie musiałam i wiem, że nie będę musiała. Już teraz na to pracuję. Zdrowy styl życia często mylony jest z odchudzaniem. Czasem musi nim być, ale został "stworzony" po to, by temu odchudzaniu zapobiec. Przecież nie musisz mieć dodatkowych kilogramów, by zacząć ćwiczyć, prawda? Ja pracuję nad kondycją, mięśniami, ale przede wszystkim nad zdrowiem. To jest mój główny cel. Nie chcę mieć żadnego innego. Oczywiście, jeśli Ty chcesz zrzucić to i owo, to co stoi na przeszkodzie? Brak czasu? Pieniędzy? Nie. Na ćwiczenia zawsze znajdziesz 20 minut dziennie, żeby się poruszać, badania kontrolne kręgosłupa i nie tylko (bardzo ważne!) musisz w końcu zrobić, a zdrowe jedzenie wcale nie musi być drogie. Jedyne, co Cię ogranicza to Twoje lenistwo. Spójrz prawdzie w oczy. Nikt nie chce być też uważany za leniucha, więc na co jeszcze czekasz? Zacznij pracę nad sobą od dziś, nie od jutra i nie przestawaj, dopóki nie ujrzysz efektów. A wtedy już nie przestaniesz, bo zacznie to być Twoim nawykiem.